🎙️گفت و گو اختصاصی با سهیل دوستی؛ از یافت‌آباد تا دروازه رؤیاها؛ فوتبال زندگی من است
دروازه‌بانی جوان، آرام و پرانرژی که از محله‌های جنوبی تهران برخاسته و امروز یکی از چهره‌های آینده‌دار فوتبال پایه ایران محسوب می‌شود.
با سهیل دوستی، گلر جوان فوتبال ایران، درباره مسیر فوتبالی‌اش، سختی‌ها، مربیان مؤثر و اهداف آینده‌اش به گفت‌وگو نشستیم.
از ابتدا شروع کنیم؛ کمی از خودت و ریشه فوتبالت بگو
من سهیل دوستی هستم، متولد مهرماه ۱۳۸۶ در تهران. اصالتاً زنجانی‌ام ولی بزرگ‌شده‌ی جنوب تهرانم، محله‌ی یافت‌آباد.
از بچگی فوتبال بخش جدا‌نشدنی زندگیم بود. توی کوچه و مدرسه همیشه دروازه‌بان بودم، چون از همون اول عاشق گلری بودم.
فعالیت جدی من سال ۱۳۹۷ شروع شد؛ اون موقع یازده سالم بود و توی یه آکادمی محلی ثبت‌نام کردم. راستش اون زمان فوتبال برام فقط یه سرگرمی بود، نه یه هدف بزرگ. اما یه اتفاق باعث شد همه چیز عوض بشه.
چه اتفاقی باعث شد مسیرت تغییر کنه؟
یه مصدومیت بد سر تمرین برام پیش اومد و حدود یک سال از فوتبال دور موندم.
همون دوران بود که فهمیدم چقدر دلم برای فوتبال تنگ شده و چقدر بهش علاقه دارم. اون موقع تصمیم گرفتم برگردم ولی این بار جدی‌تر و حرفه‌ای‌تر ادامه بدم.
بعد از اون وقفه، از کجا دوباره شروع کردی؟
بعد از بهبودی، به آکادمی آریا اسلامشهر رفتم. اونجا واقعاً سخت تمرین می‌کردم و فقط بعد از شش ماه تونستم به تیم نونهالان دسته یک آریا برسم.
یه فصل خیلی خوب اونجا بازی کردم و بعد تصمیم گرفتم برای تست پرسپولیس برم. اون روز بیش از صد نفر اومده بودن و من جزو کسایی بودم که انتخاب شدم.
اون لحظه هیچ‌وقت یادم نمیره؛ حس کردم بالاخره زحمتم داره جواب می‌ده و از همونجا بود که فوتبال برام جدی شد.
حضور در پرسپولیس چطور بود؟ تجربه خاصی داشتی؟
خیلی تجربه قشنگی بود. بازی کنار بازیکنان باکیفیت، نظم تیمی بالا و فشار رقابتی زیاد باعث شد خیلی چیز یاد بگیرم.
اون دوره باعث شد بفهمم برای موندن تو سطح بالا، فقط استعداد کافی نیست؛ باید نظم، تمرکز و روحیه جنگنده داشته باشی.
بعد از پرسپولیس، مسیر فوتبالت چطور ادامه پیدا کرد؟
بعد از پرسپولیس، یک فصل به تیم پیکان رفتم و اونجا تونستیم نایب‌قهرمان بشیم. تیم خیلی خوبی داشتیم و اون فصل یکی از شیرین‌ترین دوران‌های فوتبالم بود.سال بعد، در رده نوجوانان به پسران آبی پیوستم که تیمی خیلی منظم و حرفه‌ایه. با اون تیم در لیگ یک نوجوانان رتبه پنجم رو گرفتیم و نتایج خیلی خوبی داشتیم.یه فصل بعد به تیم احسان ری در لیگ برتر رفتم تا تجربه‌ام بیشتر بشه، اما دوباره برگشتم پسران آبی، این بار در رده جوانان لیگ یک.اون سال برای من فوق‌العاده بود؛ بازی‌های زیادی انجام دادم، رشد کردم و تونستم جایگاه ثابتی به دست بیارم.الان هم عضو تیم جوانان لیگ برتر پسران آبی هستم و با تمام وجود دارم برای موفقیت تیمم می‌جنگم.
دروازه‌بانی سخت‌ترین پست فوتباله. چه کسانی در مسیر رشدت بیشترین تأثیر رو داشتن؟
دروازه‌بانی واقعاً پست خاص و حساسی‌ه؛ یه اشتباه کوچیک می‌تونه نتیجه‌ی یه بازی رو عوض کنه.من خوش‌شانس بودم که مربیان خیلی خوبی کنارم بودن. اول از همه باید از سید داوود حسینی، مدیرعامل و سرمربی پسران آبی، تشکر کنم که از همون اول به من اعتماد کرد و من رو باور داشت.در کنار ایشون، مربیان گلری خیلی خوبی هم داشتم مثل آقای رضا رستمی و آقای امید استوان که واقعاً برای من زحمت کشیدن و چیزهای زیادی ازشون یاد گرفتم.
الگوی فوتبالی‌ات کیه؟
از بچگی عاشق مانوئل نویر بودم.طرز بازی کردنش، شجاعتش، نحوه خروج‌هاش از دروازه و بازی با پای قویش همیشه الهام‌بخش من بوده است. نویر باعث شد بفهمم دروازه‌بان فقط کسی نیست که توپ می‌گیره؛ بلکه رهبر خط دفاعه و می‌تونه کل تیم رو از پشت زمین هدایت کنه.
خانواده‌ات چقدر در مسیر فوتبالت نقش داشتن؟
خیلی زیاد.واقعاً اگر حمایت خانواده‌م نبود شاید الان فوتبال رو ادامه نمی‌دادم.روزهایی بود که خسته بودم، ناامید یا حتی مصدوم، ولی خانواده‌م همیشه کنارم بودن و بهم روحیه دادن. پدر و مادرم همیشه گفتن: «تو فقط تلاشت رو بکن، بقیه‌ش درست میشه.»
حالا هر موفقیتی که به دست میارم، در واقع حاصل زحمت اوناست.
آینده رو چطور می‌بینی؟ هدف اصلی سهیل دوستی چیه؟
من هدف کوچیکی ندارم.می‌خوام به قله‌ی فوتبال برسم؛ جایی که هم باعث افتخار کشورم بشم، هم پیراهن تیم ملی رو بپوشم و هم در تیم‌های مطرح دنیا بازی کنم.به نظرم هیچ آرزویی غیرممکن نیست، فقط باید باورش کنی و برای رسیدن بهش از دل و جون مایه بذاری.
و در پایان اگر حرفی داری…
اول از همه از همه مربی‌هام تشکر می‌کنم که به من یاد دادن چطور قوی باشم، چه در زمین فوتبال چه بیرون از اون.
و بعد از شما که وقت می‌گذارید و صدای ما بازیکنان جوان رو به گوش مردم می‌رسونید.
