🎙️گفت‌وگو اختصاصی پدیده مارکت با مبین علی‌نیا؛ از مهاجم نوک تا وینگر، روایت فوتبالی یک استعداد لرستانی
لطفاً خودت را معرفی کن و از مسیر فوتبالت برایمان بگو.
مبین علی‌نیا هستم، متولد ۱۸ دی ۱۳۸۲ در نورآباد لرستان. فوتبال را از سنین پایه با تیم مقاومت تهران شروع کردم. در رده نوجوانان فصل خیلی خوبی داشتم و با ۱۳ گل جزو سه گلزن برتر لیگ شدم. بعد از آن به رده جوانان پرسپولیس رفتم، اما به دلیل مسائل شخصی قبل از بازی اول از تیم جدا شدم و به تیم پیکان پیوستم. در پیکان هم تجربه موفقی داشتم و اگر شرایط برای همه یکسان بود، می‌توانستم به تیم بزرگسالان هم راه پیدا کنم که متأسفانه این اتفاق رخ نداد. دو سال هم در رده سنی امید در باشگاه مقاومت سرباز بازی کردم و خدمت سربازی خودم را گذراندم.
با چه مربیانی کار کردی و کدام یک بیشترین تأثیر را روی تو داشت؟
خوشبختانه با مربیان بسیار حرفه‌ای و دلسوزی کار کردم؛ از جمله آقایان دارایی، جواد صحرایی، علیرضا سقائیان، عسکر علیدوست، محسن ارزانی، سعید وثوق، محمد برزگر و مرتضی رضازاده. اما مربی که بیشترین تأثیر را روی من گذاشت، آقای مرتضی رضازاده بود. وقتی سن ما به بزرگسالان رسید، خیلی‌ها جواب تلفن ما را نمی‌دادند، ولی ایشان با اعتمادی که به جوان‌ها داشتند، باعث شدند با اعتماد به نفس کامل وارد فوتبال بزرگسالان شویم. واقعاً بابت این اعتماد و جسارت ایشان ممنونم.
امسال در چه تیمی هستی و چه پستی بازی می‌کنی؟
امسال در خدمت باشگاه شهدای بابلسر هستم و امیدوارم فصل خوبی داشته باشیم و حتی به صعود برسیم. پست اصلی من مهاجم نوک است، اما تجربه بازی در وینگر چپ و راست هم دارم که برای تیم خیلی مفید بوده است.
الگوی فوتبالی تو کیست؟
سبک بازی ارسلان مطهری در ایران برای من خیلی جذاب است. جنگندگی بالا، دوندگی زیاد و گل‌های حساسی که در بازی‌های مهم می‌زند، همیشه برای من الهام‌بخش بوده. جالب است که شماره پیراهن ما هم یکی است؛ هر دوی ما شماره ۷۲ را می‌پوشیم.
خانواده چه نقشی در مسیر فوتبالی تو داشته‌اند؟
خانواده‌ام همیشه پشتوانه و انگیزه من بوده‌اند. اگر حمایت‌های پدر و مادرم نبود، شاید الان اصلاً فوتبال بازی نمی‌کردم. با اینکه خودشان زیاد فوتبالی نیستند، اما همیشه من را تشویق کردند و از هیچ کمکی دریغ نکردند. از همینجا دستشان را می‌بوسم.
اهداف آینده‌ات چیست؟
مبیهدفم برای امسال این است که با تیم شهدای بابلسر عملکرد خوبی داشته باشم، تجربه کسب کنم و خودم را به سطح بالاتری از فوتبال برسانم. هدف طولانی مدت من رسیدن به پیراهن تیم ملی و بازی در لیگ برتر ایران است. دوست دارم در رقابت‌های مهم بدرخشم و با تلاش و پشتکار، الهام‌بخش جوان‌های دیگر هم باشم.
حرف آخر یا پیام برای فوتبال و همشهری‌هایت داری؟
از همه کسانی که بدون چشم‌داشت به من و دوستانم کمک کردند، تشکر می‌کنم. امیدوارم فوتبال دوباره به مسیر درست برگردد و استعدادیابی‌ها از شهرستان‌ها شروع شود تا هیچ استعدادی از دست نرود. شهر ما نسبتاً کوچک است، اما پر از استعدادهای ورزشی است و با کمی توجه می‌توانند نتیجه بدهند. همچنین دوست دارم همه شهرهای کوچک حداقل یک تیم در لیگ‌های پایین داشته باشند تا فضای بیشتری برای رشد و پیشرفت فراهم شود. با آرزوی بهترین‌ها برای فوتبال ایران و همه بازیکنان جوان.
