🎙️مصاحبه اختصاصی پدیده مارکت با شهریار زمانی؛ مدافعی که فوتبال را از استیل‌آذین آغاز کرد و برای ساختن آینده می‌جنگد
لطفاً برای شروع خودت را معرفی کن و از روزهای اول فوتبالت بگو.
من شهریار زمانی هستم، متولد ۲۶ بهمن ۱۳۷۷ در تهران. فوتبال را خیلی زود و در سنین کودکی از مدرسه فوتبال استیل‌آذین شروع کردم؛ جایی که اولین قدم‌ها را برداشتم و معنای واقعی نظم و تمرین حرفه‌ای را یاد گرفتم. زیر نظر آقای حسین رحمانی بودم و واقعاً ایشان نقش مهمی در ورود من به فوتبال داشتند. همان‌طور که بعدها، ایشان من را به تیم نونهالان استیل‌آذین معرفی کردند و باعث شدند مسیرم جدی‌تر شود.
ورودت به فوتبال پایه چطور ادامه پیدا کرد؟
پس از نونهالان، به دلیل اسباب‌کشی خانواده از تهران خارج شدیم و همین موضوع مسیرم را تغییر داد. در رده نوجوانان به تیم همای اندیشه رفتم و با آقای سمسار کار کردم. فصل خوبی بود و تجربه‌ای متفاوت برایم رقم خورد چون مجبور بودم با شرایط جدید کنار بیایم.
در رده جوانان، به تیم المپیک جوان رفتم و زیر نظر آقایان شاهرخ حافظی و عباس پژاند تمرین کردم. در این مقطع واقعاً پیشرفت زیادی کردم. بعد از آن هم در رده امید، برای پاس قوامین بازی کردم و آقای حمیدرضا آباقی مربی‌ام بود.
از ورودت به سطح بزرگسالان بگو. معمولاً این مقطع برای خیلی‌ها چالش‌برانگیزه.
کاملاً درست می‌گید. ورود به بزرگسالان یک مرحله جدی و متفاوت است. من به‌عنوان سهمیه زیر ۲۳ با تیم آرمان تجارت شبستر کار را شروع کردم. سرعت بازی، قدرت بدنی، فشار روحی… همه چیز فرق داشت. بعد از آن هم مدتی در تمرینات آریو اسلامشهر بودم اما به دلیل تغییر سرمربی، قرارداد نهایی نشد.
دقیقاً بعد از این اتفاقات، دوران سربازی‌ام شروع شد و برای مدتی از فوتبال دور ماندم. سربازی واقعاً دوران سختی بود و چند بار به این فکر افتادم که فوتبال را کنار بگذارم، اما خانواده‌ام—به‌خصوص پدرم—اجازه ندادند و همیشه حمایتم کردند. الان که خدمتم تمام شده، با انگیزه بیشتری برگشتم و دارم از صفر می‌سازم.
در طول این سال‌ها چه مربیانی بیشترین نقش را در رشد فنی‌ات داشتند؟
در رده بزرگسالان دو مربی تأثیر زیادی روی من داشتند: آقای سیدمحمدحسن موسوی و آقای علی عسگری.
اما اگر بخواهم صادقانه بگویم، از نظر فنی آقای علی عسگری بیشترین تغییر را در سبک بازی من ایجاد کرد. با ایشان واقعاً پیشرفت کردم.
در کنار تمام این‌ها، یک نفر بوده که همیشه در تمام سال‌ها کنار من بوده: آقای شمس‌الدین اسدی. حمایت و اعتماد ایشان برایم خیلی ارزش دارد. در سخت‌ترین روزها مشوقم بودند و هیچ‌وقت رهایم نکردند.
در چه پست‌هایی بازی می‌کنی؟
پست اصلی‌ام دفاع وسط است؛ پستی که واقعاً با شخصیت و سبک بازی‌ام سازگار است. البته سابقه بازی در دفاع راست هم دارم و در صورت نیاز می‌توانم در آن پست هم بازی کنم.
الگوهای فوتبالی‌ات چه کسانی هستند و چرا؟
از نظر فنی همیشه سرخیو راموس برایم الگوی کامل یک مدافع بوده؛ بازیکنی که قدرت، رهبری و جسارت را یک‌جا دارد.
اما کسی که واقعاً الهام‌بخشم بوده ژوزه فونته است؛ فوتبالیستی که خیلی سختی کشید و دیر به حقش رسید، اما هیچ‌وقت ناامید نشد و در نهایت در سطح بالا خودش را ثابت کرد.
در کنار این‌ها بازیکنانی مثل سیدجلال حسینی، تیاگو سیلوا و پپه برایم مثال روشنی از پایداری، حرفه‌ای‌گری و ادامه دادن فوتبال تا سن بالا هستند.
خانواده چه نقشی در مسیر فوتبالت داشته‌اند؟
خانواده همیشه مهم‌ترین پشتوانه زندگی هر ورزشکار است. در مسیر من هم همین‌طور بوده. روزهای سخت، شکست‌ها، دوران دوری از فوتبال… بدون خانواده نمی‌توانستم ادامه بدهم.
به‌خصوص در دوران سربازی که از نظر روحی خیلی تحت فشار بودم و حتی تصمیم گرفته بودم فوتبال را رها کنم. اما پدرم محکم ایستاد و گفت نباید عقب بکشی. همین حمایت باعث شد انگیزه‌ام را از دست ندهم.
اهداف کوتاه‌مدت و بلندمدتت در فوتبال چیست؟
اولین هدفم این است که خودم را ثابت کنم؛ به همه کسانی که در این مسیر کمکم کردند و به من باور داشتند.
بعد از آن تلاش می‌کنم روزبه‌روز بهتر شوم، پیشرفت کنم و بتوانم در سطح بالاتری از فوتبال بازی کنم.
در نهایت، هدف بزرگم این است که به لیگ برتر برسم و بتوانم در بالاترین سطح فوتبال ایران بازی کنم.
در پایان اگر صحبتی داری، بگو.
از شما بابت وقتی که برای این مصاحبه گذاشتید تشکر می‌کنم.
همچنین از آقای حمید محسنی و آقای شمس‌الدین اسدی که همیشه به من اعتماد داشتند و حمایتم کردند صمیمانه قدردانی می‌کنم. امیدوارم بتوانم با عملکردم جواب محبتشان را بدهم و سربلندشان کنم
